Ik weet het nog heel goed: als 15-jarig meisje stond ik op de open dag van het Hout- en Meubileringscollege. Een docent vertelde mij en mijn vader dat het in deze crisistijd lastig zou zijn om werk te vinden als interieurontwerper. Dat bracht me aan het twijfelen, en ik koos voor zekerheid: een carrière in de zorg, net als mijn beide ouders.

Ik begon als psychiatrisch verpleegkundige en behaalde later mijn diploma als anesthesiemedewerker. Het was een bijzonder vak, waarbij precisie en teamwork centraal stonden. Toch merkte ik dat mijn hart ergens anders lag. De gestructureerde werkomgeving, het TL-licht en de vaste programma’s voelden niet als een plek waar mijn creativiteit tot bloei kon komen.

Daarom besloot ik een dag minder te gaan werken en een interieuropleiding te volgen. Een pittige combinatie, maar vanaf het moment dat ik begon, wist ik: dit is het. Mijn passie voor interieurontwerp was niet te negeren, en ik was vastbesloten om er mijn toekomst van te maken.

Het is nooit in me opgekomen mijn eigen bedrijf te starten. Ik kwam immers uit de zorg, een branche met 0 commercieel belang.. Het liefst wilde ik na mijn interieuropleiding veel ervaring opdoen bij een interieurontwerpbureau. Waar ze mij aan de hand mee konden nemen en alle kneepjes van het vak konden leren. Ik was immers onbekend en kwam uit een hele andere sector. Dit bleek helaas onmogelijk. Het was begin corona-tijd, ik solliciteerde op verschillende plekken maar overal was een vacaturestop door de onzekere periode die ons te wachten stond. Noodgedwongen besloot ik dan maar voor mezelf te gaan werken. Achteraf had ik geen betere keuze kunnen maken. Doordat ik geen ingesleten patronen had ontwikkeld bij een baas, had ik een originele kijk op de branche. Ik bedacht een nieuw concept: Korte adviessessies in De Interieurbar. Ook hanteer ik geen volledige eigen stijl. Natuurlijk heb ik een herkenbare handtekening, maar voorop staat de stijl & de behoeften van mijn klant. Iets wat ik uit mijn ervaring in de zorg haal: Goed luisteren, doorvragen en snel kunnen lezen wie ik voor mij heb. Hierdoor zijn mijn ontwerpen persoonlijk en is elk project anders.

Toen ik voor de liefde naar Breda verhuisde had ik nooit gedacht dat ik ook zo veel liefde voor deze stad zou krijgen. Ik herinner me nog goed dat ik tijdens weekendbezoekjes in Breda met mijn vriend door de stad liep, hij verliefd naar de kerk keek en zei ‘mooi hé?’. Ik moest dan lachen en dacht ‘wat een gekkie’. Nog in de ban van de grote stad vond ik Breda vooral klein en een beetje boers. Nóóit had ik gedacht een eigen werkplek te krijgen aan de voet van deze kerk. In de afgelopen jaren ben ik de stad enorm gaan waarderen: het Bourgondische leven en de Brabantse gezelligheid passen eigenlijk heel erg goed bij mij. Ook het hoge ‘ons kent ons’ gehalte in de stad bracht mij heel veel. Brabanders zijn erg behulpzaam en zijn veel toegankelijker, wat het ondernemen in de stad heel leuk maakt. Maf genoeg ben ik nu die ‘gekkie’ die naar haar werk loopt, omhoogkijkt naar de kerk en denkt ‘mooi hé?’.